Napoli Sotterranea to najbardziej znana i fascynująca wycieczka w naszym mieście. Nasi przewodnicy zabiorą Cię w podróż poprzez 2400 lat historii, od starożytnych Greków po czasy współczesne, odsłaniając „głębię” Neapolu  z archeologicznego, historycznego, antropologicznego oraz geologicznego punktu widzenia. Wizyta obejmuje kamieniołomy z epoki greckiej, grecko-rzymskie akwedukty, muzeum wojny, podziemne ogrody, ruiny grecko-rzymskiego teatru wraz z jego częścią Summa cavea.

Podziemne Ogrody to nowy projekt, który Napoli Sotterranea, pośród wielu innych działań edukacyjnych i naukowych, oferuje swym gościom. W ciemności, 35 metrów pod ziemią, życie kwitnie. Inicjatywa ta została zaprezentowana w przeddzień Expo Milano 2015, wydarzenia zadedykowanego żywieniu Ziemi: jest to ogród w głębi ziemi, w pozornie srogim środowisku. Z dala od kwaśnych deszczy, smogu, zanieczyszczeń i drobnoustrojów, które są szkodliwe nawet dla ludzkiego życia,  pozwala chronić tradycyjne uprawy warzywne. W Napoli Sotterranea zainicjowano etap podziemnych eksperymentów botanicznych. Ta podziemna przestrzeń jest nie tylko otwarta dla zwiedzających Włochów i zagranicznych gości, ale także dla nowych studentów oraz tych z nieco większym bagażem doświadczeń oraz dla badaczy uniwersyteckich i botaników, którzy wykorzystują Podziemne Ogrody do badań naukowych. Projekt ten przyciąga zainteresowanie naukowców krajowych i światowych.

By zwiedzić pozostałości rzymskiego teatru wchodzimy do typowego neapolitańskiego domu, powszechnie określanego mianem basso, czyli niski, gdyż znajduje się na poziomie ulicy miasta. W środku zaś wystarczy odsunąć łóżko i otworzyć klapę, aby uzyskać dostęp do tego, co do dziś pozostało po starożytnym teatrze Neapolis i przestrzeni, w której niegdyś była prywatna garderoba cesarza Nerona, a w której przebywał podczas wystąpień w Neapolu. Czas trwania tej części wycieczki wynosi około 20 minut.

Witamy w Podziemnym Neapolu! Znajdujemy się około 30 metrów pod ziemią, gdzie temperatura wynosi od 16 do 18 stopni Celsjusza, a wilgotność powietrza to 70-80%. Jaskinie te zostały utworzone przez greckich kolonistów w IV w.p.n.e., którzy zaczęli wydobywać stąd materiał skalny potrzebny do budowy miasta znajdującego się nad nami – Neapolu, czyli „Nowego miasta”, zwanego w starożytności Neapolis.

Jesteśmy poniżej bazyliki San Paolo Maggiore. Właśnie ta studnia pozostała otwarta umożliwiając dopływ świeżego powietrza, ponieważ wierzono, iż budynek należący do Kościoła nie będzie kiedykolwiek bombardowany.

Możemy tu zauważyć kolejną zamkniętą studnię oraz instalację, która symuluje zejście pozzari – pracowników akweduktu; system schodków znajdował się przede wszystkim w studzienkach obwodowych, by umożliwić łatwe przejście wzdłuż tak zwanych ścieżek dla pieszych używanych przez pozzari, aby poruszać się przy powierzchni wody i monitorować jej czystość.

Stworzyliśmy tę symulację, aby pomóc Ci zrozumieć, jak starożytni Grecy pracowali. Greccy i rzymscy niewolnicy umieszczali drewniane kliny w szczelinach, podobnych do tych, które nazywa się cugnoli:  oblewali je wodą, drewno rozszerzało się, co powodowało pęknięcia, które dzieliły skałę, a niewolnicy mogli wydobyć blok. Następnie, wciąż głęboko w podziemiach przy użyciu tylko trzech narzędzi – młota, dłuta i małego toporka, zwanego smarra – kształtowano kawałek skały w bloki o podobnych wymiarach. Te większe były wykorzystywane do budowy murów miasta, mniejsze zaś do konstrukcji budynków.

Panel z fotografiami, które widzisz przed sobą przedstawia najważniejsze momenty podczas antyhitlerowskiego buntu, który miał miejsce w czasie okupacji Neapolu.

Rośliny, które można tu zobaczyć stanowią efekt eksperymentu botanicznego przeprowadzonego przez Uniwersytet Federico II. Nie są podlewane, ponieważ w środowisku podziemnym panuje odpowiedni poziom wilgoci powietrza. Światło słoneczne zostało zastąpione zimnym światłem elektrycznym.

Przy użyciu świec przejdziemy za chwilę poprzez tunel o długości około 150 m., wysokości 10 m. i szerokości 50 cm.

Ten zakon jest podporządkowany patronce Neapolu, która podobnie jak San Gennaro, w cudowny sposób upłynnia własną krew nie dwa razy w roku, ale raz w tygodniu.

Wewnątrz basso

Teatr został zbudowany w okresie powstania miasta, ale to, co dziś widzimy jest rekonstrukcją z I w.n.e.

Neron zadebiutował ze swą lirą w Neapolu i właśnie tu grał trzy razy. Według rzymskiego historyka Swetoniusza, podczas jednego z występów miało miejsce trzęsienie ziemi. Zdaje się, że Neron uniemożliwił ucieczkę 6.000 widzów – 5000 z nich było opłacanych do klaskania - twierdząc, że wtrząsy to jedynie bogowie oklaskujący jego występ.

To właśnie wschodnie wejście do teatru, schody po lewej prowadziły na widownię.

W tej niedużej przestrzeni o wielkości 150 metrów kwadratowych oraz wysokości 12 metrów, znajduje się to, co pozostało z summa cavea, czyli z górnego pierścienia tarasów teatralnych dostępnych dla publiczności.